Κολάς με τη μουσική,σιγά σιγά μπαίνεις όλο και πιο μέσα , γίνεσαι αρρωστάκι,αγοράζεις δίσκους,μπλουζάκια,καπελάκια,μπρελοκάκια και εισητήρια για συναυλίες δύο ή και τρείς φορές το μεροκάματό σου.
Εντάξει τα κολήματα πληρώνονται θα μου πεις και ειδικά αν σε αποζημιώσει το οπτιακουστικό θέαμα δεν έχεις και κανένα παράπονο,έλα όμως που αν δεν τα΄χεις να τα σκάσεις μένεις με το παράπονο ή αλλιώς με το πουλί στο χέρι..Θέλω να πω πως ,μήπως, η μουσική που γουστάρουμε είναι κι αυτή με τη σειρά της ένα προιόν αποκλειστικά και μόνο για προνομειούχους?
.....with no money in our coats.
Αρχίζεις μεγαλώνεις και αντιλαμβάνεσαι πως το μικρόβιο όχι μόνο δεν υποχορεί αλλά εξελίσεται και ξαφνικά από μια εσώτερη παρόρμηση που κι εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να εξηγήσεις,από απλός ακροατής και δέκτης γίνεσαι πομπός,περνάς στην άλλη πλευρά και ανεβαίνεις στη σκηνή πράττωντας σαν μιμητικό ον που θέλει να αναπαράγει όλες τις εικόνες που έχει στο κεφάλι του απ'το Rock μεγαλείο που το ανέθρεψε.
Πως όμως ο μικρός πλην τίμιος rocker μπορεί μέσα σε μια μπουζουξίδικη πραγματικότητα να ζήσει το rockstarιλίκι του που τόσο έντονα του έχει περάσει ο μουσικός τύπος ή το μουσικό marketing γενικότερα? Μήπως όμως η σκυλο-γαβ γαβ κατάντια και παρακμή της ελληνικής μουσικής ή η έντεχνη χλέπα δεν είναι ο αντίπαλος ?
Αν το σκεφτείς διαφορετικά τα βήματα που έχει κάνει το Rock σαν ξενόφερτο είδος στην Ελλάδα είναι απολύτως φυσιολογικά αν σκεφτεί κανείς την υποστήριξη που έχει,όχι από πλευράς ακροατών αλλά από πλευράς εντύπων,εταιρειών και τα λοιπά.Απ'τα τέλη του '50 που πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα ως ένεση πολιτισμική απ΄την συναυλία της ορχήστρας του αμερικάνικου στόλου στο Ζάππειο (όταν δηλαδή στο αμέρικα είχαν ήδη κάψει φλάντζες για εμάς εδώ ήταν κάτι το εξωγήινο) εώς σήμερα το 2012 που μπορούμε να πούμε ότι κάτι γίνετε
έχουν μεσολαβήσει περίπου 60 χρόνια και ακόμα η νοοτροπία δεν αλλάζει και ούτε πρόκειται
και κατά τη γνώμη μου όχι άδικα.Γιατί?
Ξεχνάμε πως είμαστε είτε μέρος των βαλκανίων,είτε της Μεσογείου,όπως θέλετε πάρτε το,άρα χώρα με διαφορετική μουσική παράδοση.Για να φτάσει στο σημείο κάτι ξένο να αφομειοθεί και να αρχίσει να αποδίδει πρέπει να γίνει αποδεκτό απ'την πλειοψηφία του κόσμου και δυστηχώς δεν αποτελούμε κάτι τέτοιο.
Βέβαια δεν είμαστε και η πιο εύκολη περίπτωση μιας που η κουλτούρα που κουβαλάει στην πλάτη της η μουσική που γουστάρουμε δεν είναι απολύτως σύμφωνη με τα "ελληνοχριστιανικά" ήθη και έθιμα.....Θα μου πείς όμως απ'την άλλη ο σκυλάς που είναι πνιγμένος στη κόκα τι το διαφορετικό κάνει .Είναι απλό..δεν το προωθεί!
Με λίγα λόγια λοιπόν δεν χρειάζεται να κλαιγόμαστε σαν τα μωρά για την πουτάνα κοινωνία που μας αφήνει "στην απ'έξω" απλά πρέπει να καταλάβουμε κάτι πολύ απλό.Δεν είμαστε Δυτικοί....ΟΚ?
Kαι θα μου πεις και με το δίκιο σου.."και τι σημαίνει αυτό ρε φίλε,επειδή δεν είμαι άγγλος δεν πρέπει να γουστάρω Rock?"Κανείς δεν είπε να μην γουστάρεις και η ιστορία έχει δείξει πως πλέον οι χώρες που το γέννησαν απ'τον υπερκορεσμό δύσκολα παράγουν πια δίσκους της προκοπής.Τα καλύτερα έρχονται από περιοχές που δεκαετίες τώρα καλλιεργούσαν με φροντίδα τον σπόρο και πλέον αρχίζουν και υπάρχουν στο χάρτη,όπως άλλωστε και εμείς.Αλλά εδώ μπαίνει το ερώτημα.Ποιό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να μπει το Rock σου στις αρένες,και αλήθεια,πως το γουστάρεις περισσότερο.Στο στάδιο ή να ξερνάει τεστοστερόνη σε κάποια βρωμερή υπόγα?
Η Rock πραγματικότητα στην Ελλάδα κινούνταν πάντα σε underground πλαίσια όσο κι αν θέλουμε να το παρουσιάζουμε διαφορετικά (φυσικά όταν λέμε Rock πραγματικότητα στη Ελλάδα δεν εννοούμε τις μπάντες του χαφιέ Μαστοράκη που μας έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο απ'τα ανιστόριτα media ως η Rock κληρονομιά μας), αλλά ακόμα και αυτή τη μοναδικότητα της σκηνής μας, με το μαγικό μας γονίδιο, έχουμε καταφέρει να τη χωρίσουμε σε παρατάξεις.
Η μία πλευρά είναι οι αγνοί,οι αδιάφθοροι...Τα συγκροτήματα που βασίζοντας τη μουσική σε μια ιδεολογία ενάντια στο σύστημα και το χρήμα επιλέγουν να μην παίζουν σε μαγαζιά με είσοδο παρά μόνο σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια πράγμα το οποίο μπορεί να είναι πολύ όμορφο από μόνο του αλλά όπως όλα τα πράγματα στην εποχή της υπερπληροφόρησης έτσι είναι κι αυτό κάπως μπερδεμένο.
Το D.I.Y. είναι για μένα η καλύτερη μορφή έκφρασης γιατί παραγματικά έχεις τον απόλυτο έλεγχο του πονήματος σου,όταν όμως χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία από κάποιον γιατί πολύ απλά δεν έχει τ'αρχίδια να μάθει να παίζει το όργανο που στην τελική ο ίδιος επέλεξε και κατά συνέπεια ζαλίζει τα δικά μου με την δικαιολογία του true τύπου που δεν ακολουθεί το σύστημα αλλά παρ'όλα αυτά η κιθάρα του είναι GIBSON και τα παπούτσια του ALL STAR και το πέτσινο με το ραφτό EXPLOITED που φοράει κάνει τουλάχιστον 100 euro,sory αλλά κάτι πάει λάθος.
Το γεγονός ότι οι μπάντες που μπορεί να "αμάρτησαν" στο παρελθόν και να έπαιξαν με είσοδο (λες και τα λεφτά αυτές τα πήραν...) δεν δικαιούνται free pass ή member card σ'αυτούς τους χώρους είναι εντελώς καθηστερημένο μιας που αν το σκεφτείς δεν υπάρχει καμμία μπάντα με εταιρεία από πίσω της,πραγματική τουλάχιστουν,που δηλαδή να τη στηρίζει και στην ουσία και αυτές λειτουργούν σε D.I.Y. πλαίσιο αφού τα κάνουν όλα μόνες τους.
Aπ'την άλλη έχουμε μια άλλη κατηγορία....τους εν δυνάμει Rockstars.Tι σημαίνει όμως ροκσταριλίκι εδώ στη γειτονιά μας και τι κρύβεται πίσω απ'αυτό?
Λοιπόν: ηχογραφείς τα πάντα με τα δικά σου χρήματα,τυπώνεις τα cd με τα δικά σου χρήματα,στέλνεις τη δουλειά σου για mastering στο εξωτερικό στον τάδε ή τον δείνα μαλάκα που έχει τα κονέ,ανεξάρτητα απ'το αν σ'αρέσει η δουλειά του ή όχι,απλά επειδή έχει τα κονέ και φυσικά και πάλι πληρώνεις εσύ ο ίδιος.
Πληρώνεις εσύ ο ίδιος τα πάντα εάν θες να περιοδεύσεις,και στη ουσία αφού πια γυρίσεις πίσω άφραγκος το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να τροφοδοτήσεις την Rock Star ουτοπία με την οποία σε έπεισαν ότι επειδή ανεβαίνεις σε μια σκηνή έχεις μαζί της κάποια σχέση και στο τέλος τρως άγαρμπα τα μούτρα σου στον τοίχο της πραγματικότητας.Φίλε ξεκόλα οι PANTERA ήταν συνέχεια ότι να'ναι επειδή κάποιος τους πλήρωνε τα σαραβαλιασμένα δωμάτια των ξενοδοχείων που άφηναν πίσω τους.
Ζούμε μια ψευδαίσθηση με χιλιάδες φίλους στο fb,και λιγότερους από 100 στα live,νιώθουμε super όταν περιοδεύουμε ξοδεύοντας τα άπειρα,είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε τον οποιονδήποτε παπάρα προσπαθεί να εκμεταλευτεί την καύλα μας και όλο αυτό το βαφτίζουμε ακριβό χόμπυ για να νιώθουμε καλύτερα.Όταν δε,μας δίνεται ο λόγος να εκφράσουμε τις απόψεις μας συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε οι METALLICA και λέμε πως ηχογραφήσαμε στο τάδε studio με τον τάδε υπερπαραγωγό,το artwork μας το έκανε ο τάδε υπερκαλλιτέχνης,το mastering ο τάδε υπερήρωας,πόσο ευγνώμονες νιώθουμε που όλοι αυτοί μας βοήθησαν να διαβούμε αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο αλλά πάντα ξεχνάμε να πούμε πόσο έκαναν όλα αυτά.
Τι κάνουμε λοιπόν? Παραμυθιάζουμε με τη σειρά μας τους πιτσιρικάδες που αυτή τη στιγμή είναι σ'ένα προβάδικο και ιδρώνουν πάνω στα όργανά τους αντί να ξύνουν τ'αρχίδια τους στην καφετέρια πως μόνο η μουσική είναι αυτό που μετράει και πως αν η μπάντα τους γαμάει δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν.
Το μόνο που μετράει είναι οι άκρες,τα κονέ και το πόσα φράγκα είσαι διατεθημένος να σκάσεις αν θες η μπάντα σου να κυνηγήσει μεγαλύτερα πράγματα.Πολλοί θα το ονομάσουν επένδυση στο μέλλον,άλλοι αναγκαίο κακό για να προχωρήσεις.Εγώ θα το πω απλά κοροιδία.
Αφού έτσι με απόλυτη συνείδηση και έχων ακόμα τουλάχιστον σώας τας φρένας σας ανέφερα την δική μου οπτική πάνω σ'αυτό που λέγεται ελληνική σκηνή,μπορούμε πλέον όλοι μαζί να αναρωτηθούμε αν όντως κάνουμε κάτι επαναστατικό στη ζωή μας επειδή είμαστε μέρος αυτού του πράγματος.
Είναι επαναστατικό το να ταμπουρονόμαστε πίσω από κλειστά παράθυρα και να παίζουμε απέναντι σε κοινό που συμφωνεί απόλυτα μαζί μας,χωρίς κανένα απολύτως ρίσκο?
Είναι επαναστατικό να ντύνομαι πάνκης με τα λεφτά του μπαμπά και να'μαι συνέχεια κομμάτια στα Εξάρχεια?
Είναι επαναστατικό να σαπίζω όλα μου τα βράδια που το σύστημα που μισώ μου επιτρέπει να είμαι ελεύθερος σ'ένα μεταλλάδικο που παίζει όλο τα ίδια και τα ίδια κλάνοντας στη μπύρα?
Είναι επαναστατικό να χρειάζεται να ανήκω σε κλίκες για να'χω τα κονέ που θα μου επιτρέψουν να παίξω support σε κάποια μεγάλη μπάντα ή και σε κάποιες περιπτώσεις να πληρώνω γι'αυτο?
Είναι επαναστατικό να πληρώνω πενηντάρικα ενώ βγάζω ούτε τριάντα την ημέρα για να δω το εκάστοτε ίνδαλμά μου?
Και τέλος είναι επαναστατικό να μιλάω για φράγκα ενώ μιλώ για μουσική??
Εάν λοιπόν νομίζω ότι κάνω την επανάστασή μου μέσα από όλο αυτό τότε μπορεί να μου απαντήσει κάποιος σε τι μου φταίνε οι σκυλάδες?
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΝΑΡΗΣ (LIFER)
fuck yeah. tells it like it is.
ΑπάντησηΔιαγραφήsklhrh pragmatikothta legete kai einai aplo
ΑπάντησηΔιαγραφή