Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

HOLY WAVE - RELAX (2014)





   Οι HOLY WAVE  κατάγονται απ'το Austin του Texas, δισκογραφούν απ'το 2012 και βάση του τι είναι γραμμένο στον ιντερνετικό περίγυρο ανήκουν στην συνομοταξία αυτών που όταν παίζουν κοιτάνε τα παπούτσια τους.
   Δεκτό...μόνο που εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο ενδιαφέροντα και όχι τόσο απλά.Ξεκινώντας πάντα απ'το τι σου αφήνει ο δίσκος σαν άκουσμα θα λέγαμε πως ναι όντως ο τίτλος ισχύει μιας που σου δημιουργεί συναισθήματα χαλάρωσης τα οποία προέρχονται απ'το κόλλημα τους με την ψυχεδέλεια την οποία εκφράζουν αρκετά φασαριόζικα και παραμορφωμένα,μα ταυτόχρονα σαν δίσκος φροντίζει να σε κρατάει σε εγρήγορση με κιθαριστικά ξεσπάσματα surfοειδούς κληρονομιάς με extra fuzzάρισμα για συνοδευτικό συμπληρώνοντας έτσι το κυρίως.
   Όταν υπάρχουν riff είναι αυτιστικά και επαναλαμβανόμενα δείχνοντας garage χαρακτήρα και γενικά είναι ένα καταπληκτικό δισκάκι για tripaριστές καταστάσεις με τα φωνητικά, που έρχονται πάντα απ'το υπερπέραν, να το κάνουν ακόμα πιο αέρινα επικίνδυνο.
    


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (LIFER) ΚΑΡΝΑΡΗΣ

     

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΟΣΟ OLDSCHOOL ΝΙΩΘΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ?




  Σωτήριο έτος Κυρίου 2014...
  Υπάρχει πρόοδος στην μουσική με καινούρια ιδιώματα να έχουν ξεπεταχτεί από παντού ,με καινούριες μπάντες να διεκδικούν την θέση τους στο Rock n' Roll πάνθεον κτλ..κτλ...ναι ,ναι φυσικά και είμαστε σύμφωνοι με όλα αυτά και ουδέποτε υπήρξαμε εχθροί της προόδου και της εξέλιξης μα έλα που νιώθουμε ιδιαίτερη χαρά και μια κάποια έκσταση όταν συναντάμε καινούριες μπάντες να τιμούν τις ρίζες και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο..
   Στο αρθράκι αυτό λοιπόν θα ασχοληθούμε με 10 δισκάκια σχετικά καινούρια τα οποία θα μπορούσαν να έχουν βγει δεκαετίες πριν...back to the roots...from the future...in present tense.





  Oι φίλοι μας οι IRON DOGS έρχονται οπλισμένοι και επικίνδυνοι απ'το Οντάριο του Καναδά για να μας θυμίσουν cult ξεχασμένες αξίες αγνού, άξεστου Heavy Metal,καλοακονισμένου μα και επικά βρώμικου.Το εξώφυλλο νομίζω πως σας δίνει μια εικόνα για το που έχουν ξεμείνει οι τύποι και φυσικά ανοίγει την όρεξη για ασταμάτητη μπυροποσία και παλιμπαιδισμό.
   Στο Cold Bitch που  είναι το πρώτο τους full length θα βρείτε μαζεμένα όλα τα cliche που σας κάνουν να λατρεύετε αυτή τη μουσική και υπόλοιποι θα βρουν ένα εκατομμύριο λόγους να γελάνε με τα χάλια μας ..but who gives a fuck..anyway..
    Tο μπάσο είναι αρχαιολατρικά και αγνά παραμορφωμένο ,οι κιθάρες δυνατές και παρωχημένες,τα φωνητικά τίγκα στα βάθια και τα τύμπανα εξυπηρετούν τον σκοπό με ανελέητη κλωτσοπατινάδα.
    Οι τύποι είναι απλά θεοί γιατί όποτε το θυμούνται ξεχνάνε να παίζουν υπηρετώντας έτσι την cultίλα του δημιουργήματος τούτου και η απόλυτη αλήθεια γι'αυτούς βρίσκεται στους VENOM,στα πρώτα δύο MAIDEN, φυσικά ,στους MOTORHEAD και σε υπερτεράστιους θεούς τύπου BROCAS HELM ,OSTROGOTH κτλ κτλ κτλ...Διαμάντι!!!




   
    Eίμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και το speed metal...όπα...Είμαστε στο 2010 και οι STRIKER απ'τον Καναδά έρχονται να μας θυμίσουν πως ήταν τα πράγματα στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 όταν το speed metal μεσουρανούσε.
  Το "Eyes in the Night" είναι το πρώτο τους άλμπουμ μετά το "Road Warrior" ep του 2009 και όπως σε κάθε true metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της,σαν πρώτος δίσκος κουβαλάει τόνους έμπνευσης ,τσαμπουκά και καύλας.
   Η παραγωγή δεν αποπνέει παλιατσαρία μα είναι δυνατή,καθαρή και αρκετά σύγχρονη.Οι τύποι είναι παιχταράδες ,έχουν το ταλέντο να γράφουν υπεργρήγορες riffάρες και παρ'ότι προσκυνούν τους θεούς των '80's δεν κοπιάρουν σε καμμία περίπτωση μα έχουν προσωπικότητα και μάλιστα ιδιαιτέρως βροντερή και απόλυτη,μ'άλλα λόγια δείχνουν σίγουροι για το τι θέλουν και ξέρουν που απευθύνονται.Τα φωνητικά θα σου θυμίσουν Dickinson εποχής "Number of the Beast"μα και τον φίλτατο κύριο Bush (ARMORED SAINT/ANTHRAX) κάτι που προσθέτει πολλά συν στην καύλα της υπόθεσης.
   Μετά το "Eyes in the Night" έχουν βγάλει άλλους δύο δίσκους το "Αrmed to the Teeth" το 2012 και το φετινό "City of Gold" τα οποία κυμαίνονται στα ίδια υψηλά standards σύνθεσης και παραγωγής.Εάν έχεις τσίτες μα θες και λίγη ποιότητα αυτοί εδώ οι κύριοι είναι η τέλεια επιλογή.




  'Ντάξει τώρα ..τους DARKTHRONE καινούριους δεν τους λες..ότι περνάνε όμως μια καινούρια φάση οπισθοδρομικής εξέλιξης σαν μπάντα, το λες όμως και μάλιστα χωρίς κανένα δισταγμό.
   Οι σκατόψυχοι λοιπόν εδώ και κάποια χρόνια το'χουν ρίξει στο γλέντι δημιουργώντας δίσκους με ρυθμούς πολυβόλου το ύφος των οποίων ακροβατεί μεταξύ oldschool Heavy Metal ,επηρεασμένο σαφώς από τους VENOM αλλά και τους CELTIC FROST και crustopunkίλας υψηλών αξιώσεων.
   Το Black Metal  υπάρχει πλέον μόνο σαν feeling και γενικότερο στοίχειωμα μιας που τύποι σαν κι αυτούς δύσκολα μάλλον μπορούν να παίξουν οτιδήποτε χαρούμενο αλλά ο γενικότερος χαβαλές που βγάζει η όλη φάση τους πλέον είναι τέλειο όπλο απέναντι στην μουργέλα των ξενέρωτων υπερhighfideliστών του mp3 , ξερόλων ντε μεκ μεταλλάδων του καναπέ.....
THOSE TRASURES WILL NEVER BEFALL YOU!!!




   Yπάρχει μια άποψη που λέει πως βαριέμαι να ακούω μπάντες που παίζουν τα ίδια και τα ίδια και πως αυτή η φάση με το oldschool revival που επικρατεί είναι για τα μπάζα.Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη που λέει πως δεν μπορώ να πω όχι σε μουσικές που με ξεκολάνε απ'την σαπίλα της καθημερινότητας, με κάνουν να περνάω καλά και φυσικά κλείνουν το μάτι πονηρά σε μπάντες με τις οποίες μεγάλωσα και οι οποίες ακόμα μ'αρέσουν αλλά δυστυχώς έχουν πολύ καιρό να βγάλουν κάτι της προκοπής οπότε κι εγώ τι να κάνω τη βρίσκω με γεννόσημα. 
    Δίκιο έχουν και οι δυο πλευρές, άλλωστε το τι γουστάρει ο καθένας είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό.Οι INEPSY λοιπόν είναι μια απ'τις πολλές αυτές μπάντες που ακροβατούν μεταξύ punk και oldschool thrash,είναι ενεργοί απ'το 2002 μα το 2007 κάτι παράξενο τους συνέβη.
  Σταμάτησαν να παίζουν του σκοτωμού ,το γλύκαναν λίγο που λέμε, τα lead στις κιθάρες άρχισαν να διακοσμούν περισσότερο το χώρο και κρατώντας το street feeling του punk που απ'ότι φαίνεται ,όλοι δύσκολα αποχωρίζονται,κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους "Another Perfect Day"ή αλλιώς έναν τέλειο street r n' r δίσκο που σέβεται πάνω απ'όλα τον εαυτό του και μετά τους ήρωές του.Αλητεία με το γάντι....


  Απ'την Καλιφόρνια ορμώμενοι οι κύριοι GYPSYHAWK πιστοί και αυτοί στο ροκ το αληθινό  τυραννούν ευχάριστα τα ώτα μας με το σοβαρότατα παιγμένο μεταλλάδικο ροκ τους.Ενεργοί απ'το 2008 έχουν προσφέρει δυο πολύ καλά δισκάκια ιδανικά για ολονύχτιο γλέντι "the hard way" ή για προσωπικού τύπου ξεφαντώματα.
  Η βάση εδώ και η αρχή των όλων είναι οι THIN LIZZY, χωρίς πολλά πολλά, κάνοντας τους κυρίους αυτούς να είναι καταρτισμένοι και ικανότατοι συνθέτες,εντελώς γκρουβάτοι στα riff τους και γενικότερα έξω καρδιά με ακονισμένα όμως δόντια.
   Σίγουρα θα έχουν βαρεθεί να βλέπουν το όνομα των LIZZY κολλητά με το δικό τους ,μα μόνο για καλό είναι , μιας που επίσης δεν πρόκειται για κοπιάρισμα, αλλά μόνο ως φόρος τιμής μπορεί να εκληφθεί να κουβαλάς το φορτίο της συνέχειας του έργου τους στην ξενέρωτη αυτή εποχή.Οι τύποι πάντως είναι για μεγάλο γλέντι...επιμένω..




   Τώρα για αυτούς εδώ τι να πεις...Η πρώτη μου επαφή με τους HORISONT ήταν πριν 2 περίπου χρόνια όταν επισκέφθηκαν την Αθήνα και συγκεκριμένα το ΑΝ club για να δώσουν τον πόνο τον αληθινό.
   Μετά από ψήσιμο φίλου ότι "έλα πάμε είναι καλοί" τελικά βρέθηκα να κατηφορίζω τα σκαλιά του ΑΝ και πραγματικά αυτό που συνέβη ήταν εξωπραγματικό.
   Δεν είναι μόνο το όλο ρετρό feeling που κουβαλάνε, ηχητικά μα και εμφανισιακά,είναι πάνω απ'όλα η φούρια με την οποία αποδίδουν το παλαιικό ροκ τους το οποίο ακροβατεί κάπου μεταξύ της ροκ εποποιίας των τελών του '70 και της μετεξέλιξης αυτής στο NWOBHM το οποίο λατρεύουμε ως είδος και δεν το κρύβουμε καθόλου.
   Ακούγοντας τα τραγούδια τους έρχεσαι σε επαφή με ήχους που θα σου θυμίσουν την πρώτη περίοδο των JUDAS PRIEST όταν ακόμα φλέρταραν με την ψυχεδέλεια,τους WISHBONE ASH ,τους MAIDEN του "Killers" όταν ανεβάζουν ταχύτητες και μέχρι και την πρώτη εποχή των MAGNUM ή ακόμα και τους LUCIFER'S FRIEND.
    Το συγκεκριμένο δισκάκι τους "Second Assault" είναι ενδεικτικό για το τι παίζει με την πάρτη τους και όχι, αυτό φίλε που ακούς εδώ πέρα δεν είναι stoner...ok?





   Evil rocks the Sabbath way!!!
   Εδώ τώρα το να προσπαθεί κάποιος να το παίξει υπεραναλυτικός απέναντι στο δίσκο αυτό νομίζω πως είναι χάσιμο χρόνου .Οι Αμερικάνοι ORCHID δεν πολυζορίζονται να αποδείξουν τίποτα παρά ζουν και αναπνέουν τα μεταλλικά ντουμάνια των απόλυτων θεών BLACK SABBATH.Καμμία πρωτοτυπία,καμμία πρόθεση εξέλιξης,κανένας πειραματισμός.
   Εάν θες να γουστάρεις ακούγοντας Sabbathικό Metal υψηλών αξιώσεων αυτός εδώ είναι ο δίσκος για σένα.'70's oriented logo,καλλιτεχνικός τράγος στο εξώφυλλο ,ο καλύτερος OZZY που έχεις ακούσει τα τελευταία χρόνια στο μικρόφωνο,τουμπανιασμένα riff όπως ακριβώς πρέπει..και ένα συναίσθημα evil παλιμπαιδισμού..α και φυσικά το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι ύμνος.
   Όλα στη θέση τους....καλή διασκέδαση.



   To να παίζεις γρήγορα κάποτε ήταν μεγάλο συν για την μπάντα σου.Όσο πιο πολύ του σκοτωμού πήγαιναν όλα τόσο πιο πολύ μέτραγες.Ισχύει...
   Στην περίπτωση των, επίσης Αμερικάνων, SPEEDWOLF η ταχύτητα είναι κάτι δεδομένο και απ'ότι φαίνεται μη διαπραγματεύσιμο.Το εξώφυλλο με τον true oldschool χαρακτήρα του δίνει  μια πρώτη γεύση για το τι ακολουθεί άπαξ και πατήσεις το play και όλα βαίνουν καλώς.
   Ο thrash punk ορυμαγδός που ξεχύνεται απ΄τα ηχεία σου είναι ικανός για πολλαπλά εγκεφαλικά επεισόδια και τα υπερβρόμικα φωνητικά δίνουν πολλά συν στο fun της όλης φάσης μιας που τελικά αυτός φαίνεται να είναι ο απώτερος σκοπός.
   Θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις τους ZEKE των μεταλλάδων και δεν θα είχες και άδικο μιας που και εδώ δεν υπάρχει ιερό και όσιο και όλα πάνε σβάρνα μα έλα όμως που τα riff αποπνέουν μεταλλάδικη κουλτούρα παιγμένα όμως τόσο χύμα που τελικά το αποτέλεσμα βγαίνει εντελώς πεζοδρομιακό.
   Δίσκος για μπάχαλα...



   Άσε με μάνα αφήνω μοικάνα ...σπάνιο πλέον? 
  Οι OXYMORON το βρίσκουν εντελώς φυσιολογικό να ακολουθούν την Punk νοοτροπία όχι μόνο ενδυματολογικά μα παιχτικά και συνθετικά κυρίως.Γερμανοί στην καταγωγή ακούγονται πιο Άγγλοι απ'τον οποιονδήποτε και στο "Feed the Breed" του 2001 αποδίδουν το street oi punk rock τους με τον καλύτερο τρόπο,καθόλου χαζοχαρούμενα και εντελώς to the point!
   Αν θες να ακούσεις έναν punk δίσκο που να τιμά το ιδίωμα και να σέβεται το παρελθόν χωρίς να προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι  άκου το "Feed the Breed".




    Σ'αυτό εδώ το blog πέρυσι είχαμε παρουσιάσει το demo των Χανιωτών MENACE,ένα demo που μας είχε κάνει εντύπωση φυσικά για την μουσική του αρτιότητα μα πάνω απ'όλα για τον true αέρα που εξέπεμπε χωρίς πολλά στολίδια κτλ κτλ.
   Μιας που καταπιαστήκαμε με συγκροτήματα που τιμούν το oldschool feeling,νομίζω πως τελικά μας δίνετε και μια πολύ καλή ευκαιρία να παρουσιάσουμε το πρώτο τους full length,έστω και καθυστερημένα
   Το χειμώνα που μας πέρασε λοιπόν οι MENACE κυκλοφόρησαν απ΄την EAT METAL το "Cosmic Conspiracy" ένα άλμπουμ που τιμά την thrash κληρονομιά και με το παραπάνω.
    Η μπάντα έχει ανέβει επίπεδο σε όλους τους τομείς μα κυρίως συνθετικά μιας που τα κομμάτια είναι πολυσύνθετα και όχι απλά ένα διαρκές τούπα τούπα για να λέμε πως παίζουμε thrash και φυσικά η επιθετικότητα χτυπάει κόκκινα κάτι που είναι πολύ σημαντικό για ένα τέτοιου τύπου άλμπουμ.
    Κατά τ'άλλα οι τύποι παίζουν σαν δαιμονισμένοι και δίνουν σεμινάρια για το πως ένα Heavy Metal άλμπουμ μπορεί να ακουστεί και πάλι επικίνδυνο.
    Ένας ακόμη λόγος που επιλέξαμε αυτό το δίσκο για το συγκεκριμένο άρθρο είναι πως απ'τον ήχο τους και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο μέσα σε αυτό το πράγμα είναι και αν ρωτήσετε τη γνώμη μου,ναι υπάρχουν πολλές μπάντες που παίζουν thrash αλά παλαιά ,αλλά ετούτοι εδώ πιστέψτε με δεν νεκρανασταίνουν κάτι πεθαμένο και από καιρό ξεχασμένο μα φροντίζουν να κρατήσουν κάτι που υπεραγαπούν ζωντανό και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.

   Το αρθράκι αυτό για κανένα λόγο δεν είναι βασισμένο στην παρελθοντολαγνεία και στην αρτηριοσκληρωτική αντιμετώπιση απέναντι στην μουσική.Αυτό που θέλουμε να δείξουμε με αυτό είναι πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να πας τον ήχο σου ένα βήμα παραπέρα είναι να γνωρίζεις και να έχεις αφομοιώσει τα κατορθώματα γιγάντων του παρελθόντος και να μην έχεις πλήρη άγνοια και πως πραγματικά η μεγαλύτερη χαρά ενός μουσικόφιλου είναι να ακούει πράγματα που του εξιτάρουν την φαντασία είτε ξυπνώντας του μνήμες ,είτε δημιουργώντας του καινούρια ηχοτόπια για να εξερευνήσει....και οι δύο περιπτώσεις είναι εξίσου ενδιαφέρουσες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  (LIFER) ΚΑΡΝΑΡΗΣ