Λοιπόν....θα αφήσω στην άκρη οποιοδήποτε προσωπικό κόλλημα και θα γράψω πραγματικά ότι μου έσκασε ακούγοντάς το μιας που δεν είχα πάρει γραμμή ότι βγαίνει και η αλήθεια είναι πως μου ήρθε ξαφνικό.
Ο Ward λείπει,εάν δεν έλειπε θα υπερκαλυπτόταν το οπαδιλίκι και ίσως ένα " γαμώτο "τύπου ¨παίζει να'ναι και το τελευταίο που θα βγάλουν δεν θα έπρεπε να είναι η original σύνθεση?" αλλά ο αντικαταστάτης του Brad Wilk όχι μόνο καλύπτει το κενό αλλά τα σπάει δια μέσω της διακριτικότητάς του ξέροντας ακριβώς ποιός είναι ο ρόλος του εδώ και με ποιούς παίζει..
Το άλμπουμ είναι πρέζα....απλά και ξάστερα.Δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα.ο καθένας στον τομέα του είναι άψογος και τα κομμάτια είναι μαύρα κι άραχνα όπως ακριβώς έπρεπε να'ναι.Οι riffάρες απλά διαδέχονται η μία την άλλη ο Ozzy είναι πιο κακιασμένος και evil από ποτέ,αρκετά συγκρατημένος όμως στις ερμηνείες,ίσως για να μπορεί να ανταπεξέλθει και στα live και ο Butler απλά δίνει σεμινάρια μπάσου.
Τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα,λαμπερά μαύρα διαμάντια,υπάρχει όμως και ένα που απλά δείχνει ξεκάθαρα σε όλους όσους έμαθαν τον όγκο και το βάρος μέσα απ'το stoner πως η πατέντα ανήκει σε άλλους....και αυτό είναι το "Damaged Soul".
Παραδέχομαι πως ξανακόλλησα!!!VOL.13!!!!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (LIFER) ΚΑΡΝΑΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου